IN MEMORIAM: STAMPFEET

Drama in huize Ekhart: Stampfeet is vandaag plotseling overleden. Het goedmoedige konijn met zijn mooie grijswitte volle vacht werd vanochtend door Fleur slapjes in zijn hok aangetroffen. Fleur bracht 'm meteen naar de dierenarts bij ons in de straat die constateerde dat Stampfeet last van gasvorming had en daardoor te weinig at. Hij was ook 300 gram afgevallen, wat heel veel is voor een konijn. Hij moest blijven en dan zou het wel goed komen. Maar rond de middag kregen we een telefoontje van de dierenarts dat Stampfeet het tijdelijke met het eeuwige had verwisseld. Het viereneenhalf jaar jonge beestje had de geest gegeven. Fleur zat nog op school en wist nog van niks. Ik kreeg bericht van Marieke en ben meteen na de lunch naar huis gereden, om er te zijn als Fleur thuiskwam. Rond drie uur kwam ze thuis, samen met haar vriendin Jasmin. Vol goede moed, op weg naar de dierenarts om Stampfeet op te halen en te vertroetelen. Maar in plaats daarvan moesten we haar vertellen dat haar knuffeldier was overleden. Hartverscheurend verdriet...

Met een in doeken gewikkeld, reeds verstijfd konijntje en ruim 80 euro armer - want de dierenarts hanteert geen 'no cure no pay' - kwam Fleur thuis. Stampfeet ligt nu in zijn hok, te wachten op een waardige teraardebestelling. "Hij moet naast Pluisje", vindt Fleur. Pluisje was Fleurs eerste konijn en eigenlijk een nare klant. Bijten bij het leven en allesbehalve een knuffelkonijn. Pluisje werd te grazen genomen door een valse wijkkat en ligt in de hoek van de tuin begraven.

Nee dan Stampfeet. Zelfs ik vond het een lief dier, altijd blij als ie werd aangehaald en als was in je handen. Twee weken geleden klonk 's nachts gepiep in de tuin. Een ijselijk geluid. Ik ben altijd in de veronderstelling geweest dat konijnen geen geluid konden maken, dus ik dacht dat een kat een vogel te pakken had genomen. Maar konijnen kunnen wel degelijk hun angst uiten, zo bleek de volgende ochtend. Stampfeet bleek uit zijn hok ontsnapt en wilde 's nachts de wijde tuin verkennen. Waarschijnlijk is ook hij op een kat gestuit. De volgende ochtend vond Fleur 'm onder z'n hok, verkleumd en in shock. Maar ogenschijnlijk ongedeerd. Na een bezoekje aan de dierenarts, achterlating van 35 euro en het advies om 'm lekker warm te houden, knapte Stampfeet na een paar dagen weer op. Maar wellicht heeft hij toch meer van zichzelf moeten vergen dan wij vermoedden. En dat is hem alsnog opgebroken.

Morgen gaan we een mooi plekje voor Stampfeet uitzoeken. Met mijn nog net voor sluitingstijd gescoorde spade - "Gehard staal meneer, levenslange garantie" - graven we een graf voor Fleurs favoriete konijn en zetten we er een passend kruisje op. Stampfeet, we zullen je nooit vergeten.

DE HOLE IN ONE MET SCHAKEN: PF2 MAT!

1. e4 e5 2. Nf3 d6 3. Nc3 Nc6 4. Bb5 Bd7 5. O-O Nf6 6. d4 exd4 7. Nxd4 Ne5
8. f4 Bxb5 9. Ndxb5 Nc6 10. Re1 Nd7 11. Nd5 Rc8 12. e5 dxe5 13. fxe5 Ndxe5
14. Bf4 Bd6 15. Nxd6+ cxd6 16. c4 O-O 17. c5 Re8 18. cxd6 Qxd6 19. Nc3 Qf6
20. Rf1 Rcd8 21. Qh5 Nd3 22. Bc7 Qd4+ 23. Kh1 Nf2+ 24. Kg1 Nh3+ 25. Kh1 Qg1+
0-1


Onlangs stuurde ik het volgende mozaïekje naar mijn schaakvriend Hans Timmermans (zie diagram). Het is één van de mooiste manieren, vind ik, om iemand schaakmat te zetten. Ik speelde tegen 'glummox' uit de Verenigde Staten. Sinds de uitvinding van het internet is het heel normaal om schaakzetten uit te wisselen met spelers uit de hele wereld. Alhoewel, dat is niet geheel waar. Correspondentieschaak bestaat al sinds de posterijen, maar dit is wel een stuk relaxter en dynamischer spelen.

Ik schaak al vanaf mijn zesde jaar, toen mijn opa Ekhart mij de eerste beginselen van het spel bijbracht. Opa was een begenadigd clubschaker die tot op hoge leeftijd in het eerste van SV Breukelen speelde en zelden verloor. Helaas heb ik niet het talent van mijn opa meegekregen, maar na heel veel spelen - de laatste jaren vooral via het onvolprezen 'gameknot.com' - heb ik toch een voor mijn doen respectabele rating van boven de 1700 opgebouwd. Dan ben je een leuke club- en kroegschaker.

Maar weer even terug naar het diagram. Voor niet-schakers is dit stukje misschien niet zo interessant, maar ik zal proberen uit te leggen waarom deze stelling zo prachtig is. Even ter verduidelijking: zo'n stelling bereik je niet als je tegenstander geen fout maakt. De fout die de tegenstander maakte was dat hij op de 24ste zet niet met zijn toren mijn paard sloeg, waarna een vrijwel gelijke stand zou zijn ontstaan. Maar zo is het in vrijwel alle sporten - ja schaken is een denksport! -, uit een fout komt iets moois voort. Een memorabel doelpunt ontstaat in veel gevallen uit een voorafgaande fout van een verdediger, slechts zelden wordt schoonheid geboren uit het niets, lees: Van Bastens goal in '88 of Bergkamps pirouette in de premier league tegen de laatste man van Newcastle (nóg mooier dan die van Marco en daarom hier nog even bijgevoegd:) .

In bovenstaande stelling laat glummox mij mijn dame offeren, het ultieme schaakoffer. De dame kan alleen worden genomen door de toren, waarna het paard gracieus mat geeft op f2. Het is een bekende wending in het schaken, maar je ziet 'm maar zelden worden uitgevoerd. Het is een beetje de hole in one in golf, de bal die vanaf de middenstip in de kruising vliegt, vier opeenvolgende aces in het tennis, de blonde vrouw met de perfecte maten die precies op jóu valt in een overvol café. Allemaal zaken die mij nog nooit zijn overkomen. Begrijp je nou waarom ik schaken zo'n geweldige sport vind?

MIJN NIEUWE DRIVER

Golf is alleen al vanwege alle gadgets een geweldige sport (of hobby zoals niet golfers zullen zeggen). Waar je met voetbal met twee schoenen, broekje, sokken en shirt al een heel eind komt of met hockey met een stokkie, heb je bij het golfen maar liefst 13 clubs (nietgolfers zeggen stokken), een putter, een tas, ballen, tees, een handdoekje om de modder van je bal te vegen, een pitchmarker, een trolley en ibuprofen tegen de rugpijn nodig. Vooral die stokken zijn moneyburners. Je kunt het zo duur maken als je wilt: zoals Hans Timmermans' eerste clubs, een heuse Aldi-set waarbij je moet uitkijken dat de koppen niet van je shaft afvliegen of peperdure forged irons en berrylium houten die samen zo 2000 euro kosten. Ik golf nu zelf een jaar of veertien en ben volledig ingepakt door de marketingtaal van golfsetfabrikanten. Als er weer iets nieuws op de markt komt, bijvoorbeeld een driver met een epoxy-geharst slagvlak van gedroogde kangaroevoorhuid, dan ben ik de eerste die m op de drivingrange gaat uitproberen. Álles voor een lagere handicap!

Zo heb ik me onlangs weer eens flink laten gaan. Na een oefensessie op de range met highspeed camerabeeld en radargestuurde balvluchtmeetapparatuur heb ik een nieuwe driver gekocht. Voor de kenners: de Taylor Made R9 met speciale shaft en speciale gewichtjes in de zool die bovendien te verplaatsen zijn voor een betere balvlucht. Het moet gezegd, met de R9 sloeg ik geweldige ballen, beter, dacht ik, dan met mijn oude driver. Maar eergisteren sloeg ik weer eens met mijn oude vertrouwde Taylor Made Burner en haalde ik moeiteloos het achterste net van de driving range, terwijl ik met mijn gloednieuwe en peperduurste R9 met speciale shaft en speciale gewichtjes in de zool, die bovendien te verplaatsen zijn voor een betere balvlucht, geen pepernoot klaarmaakte.

Dat was een tegenvaller, zeg maar rustig deceptie. En ik had het kunnen weten natuurlijk. Vorig jaar kocht ik in de VS een prachtige Callaway Hyper X Driver en houten 3. Sloeg er geweldige ballen mee, maar soms ook niet. Die heb ik dus maar meteen voor een habbekrats doorverkocht aan mijn al net zo golfzieke vriend Rob Brugge die ook niet aarzelt om zichzelf van de mooiste spullen te voorzien. Hij is er gelukkig nog van overtuigd dat hij er beter door gaat spelen. Ik ben inmiddels zover dat ik van mezelf weet dat het geen donder uitmaakt waarmee je in je handen staat, maar dat het bloed gewoon kruipt waar het niet gaan kan. Naar de golfshop van Jos dus, die afgelopen week van de opbrengst van al mijn uitgaven lekker een weekje is wezen uitwaaien in de Algarve. Met in zijn tas allemaal oude, vertrouwde clubs, want Jos trapt natuurlijk niet in al dat marketinggeleuter van golffabrikanten.

Ik ga zometeen weer naar de driving range. Mét mijn nieuwe R9 met speciale shaft en speciale gewichtjes in de zool die bovendien te verplaatsen zijn voor een betere balvlucht. Hopelijk is Rob weer voor een prikje toe aan iets nieuws...

47

Over anderhalf uur word ik 47 jaar. Dan ben je al een paar jaar over the hill, op de terugweg, aan het afbouwen, op weg naar een pensioen dat waarschijnlijk zo'n twintig jaar vanaf nu in zal gaan. Als het niet later is, want de gevolgen van de crisis zijn niet of nauwelijks te overzien, de AOW is nu al onbetaalbaar en er komen zo veel oudjes bij - door die fantastische gezondheidszorg, glashelder kraanwater en dagelijks een gezonde portie vitaminen afkomstig van verse groenten en fruit - dat de datum om te stoppen met werken alleen maar op zal lopen. Maar dit terzijde. 47 jaar is een leeftijd van niks. Een opstapje naar de vijftig, die leeftijd die echt het einde van een tijdperk betekent, een definitief keerpunt, waarvandaan je niet meer kunt terugkeren naar je jeugd. Dus heb ik nog drie jaar om mijn jeugd zo nu en dan terug te halen in mijn herinnering en me daarnaar te gedragen. Maar hoe doe je dat? Als je op het voetbalveld merkt dat elk sprintje met gevaar voor lijf en leden wordt ingezet. Dat je Elo-rating op het schaakbord niet meer stijgt, dat je bij het skien met knikkende knieen boven aan de berg staat, dat je kinderen actief zijn op sociale netwerken waarvan je nog nooit hebt gehoord of waarvan je deel uitmaakt zonder dat je er gebruik van maakt. Ja, ik Twitter en ik zit op Hyves, maar ik heb eigenlijk weinig gevoel bij deze nieuwe netwerken. Zo lees ik nog elke morgen drie kranten, heel erg jaren tachtig. En speel ik nog wel eens een van mijn meer dan 200 cassettebandjes af in mijn klassieke auto - ook erg midlife crisis - die alleen al vanwege die oude Blaupunkt cassetterecorder Oslo goud waard is. Pasgeleden zag mijn jongste dochter me in de weer met een LP, ik meen van ELO - Out of the Blue - en ze wist absoluut niet wat die zwarte plaat was. Erg geinteresseerd was ze overigens ook niet, ze was veel te druk met haar Wii.
Genoeg. Dit is ook een teken van ouderdom, teruggrijpen op de dingen van toen, die voorbij zijn en in retrospectief altijd worden voorzien van een vernisje. Morgen ben ik 47. En ga ik om 9.30 uur naar DHL om daar op een half veld, sprintjes te trekken en achter een bal aan te hollen met dertien andere middelbare kerels. En reken maar dat het er fanatiek aan toe zal gaan en dat we er na afloop een paar op nemen en schitterende acties in herinnering brengen die met elk biertje meer glans krijgen.

NASCHRIFT: We zijn inmiddels een week verder en ik loop strompelend rond. Bovenstaande tekst bleek zondag o zo waar: eerst scoorde ik drie doelpunten - op mijn verjaardag, wát een cadeau is dat! - waarbij ik mijn fitte voetbaljaren herbeleefde, waarna ik bij een bijna zeker vierde doelpunt een zweepslag in mijn kuit opliep. Einde oefening en hard met mijn neus op een 47-jarig feit gedrukt!

FINEST MOMENT

Ooit, in een ver verleden, heb ik eens een doelpunt gemaakt vanaf de aftrap. Dat was in één van de verloren wedstrijden tegen onze Engelse vrienden. We kwamen 1-0 achter, de Engelsen liepen juichend naar eigen helft, samen met Fred van der Peet moest ik aftrappen. De keeper - 'Oz'- stond druk te gebaren naar zijn laatste man dat ze er fel bovenop moesten zitten, de voorsprong moesten vasthouden en dat ze geconcentreerd moesten blijven. Hij deed die mededeling op de rand van zijn eigen zestien en stond dus te ver voor zijn goal. In een vlaag van overmoed siste ik tegen Fred dat hij snel de aftrap moest nemen, waarna ik met een goedgerichte trap de bal over de verbijsterde Oz in de lege goal schoot: 1-1. Uiteindelijk verloren we natuurlijk wel, want er zijn regels die geëerbiedigd moeten worden: Concordia Old Boys heeft tot op heden nog nooit een puntje behaald op vreemde bodem (wat volgend jaar overigens afgelopen is!)
Hoe kom ik op mijn 'finest moment'? Ik zag op YouTube een filmpje wat je zeker even moet bekijken en moest natuurlijk terugdenken aan dat moment in Halifax, 8 jaar geleden. Zie hier http://www.youtube.com/watch?v=nAzzGtT2t9I het mooiste moment voor de centrale middenvelder van Jong Rusland. In high res, dus have fun!

VROUWENVOETBAL

Van te voren werd door de commentator al gewaarschuwd: vergelijk dit voetbal niet met het 'gewone' voetbal, die vergelijking gaat volledig mank. Gelukkig dat we dat vooraf te horen kregen, want anders hadden we geen leuke avond gehad. Vrouwenvoetbal is een totaal ander spelletje. Zo misten we de gemene overtredingen, het gezeik tegen de scheidsrechter, het gebrek aan onderling respect, het tijdrekken en de voetbalmaniertjes, zoals even doorlopen op een tegenstander als de bal al lang weg is onder het motto: even laten zien dat met mij niet valt te sollen. Wat we nog meer misten was zuivere passing, voetbalvernuft, mooie individuele acties, schoten op doel en mandekking (al kwam er in de tweede helft een Engelse speelster in het veld waarop ik graag een seksetest had willen laten uitvoeren).

Al met al was de wedstrijd van 'onze' dames tegen hun Engelse opponentes het aanzien meer waard dan de meer dan waardeloze pot voetbal van hun mannelijke evenknieën tegen het nietige Japan. De enige emotie in díe wedstrijd kwam voort uit de schandalige overtredingen van De Jong, maar vooral van Sneijder. Gelukkig straft God niet altijd meteen, maar wil hij zo nu en dan ook een helftje wachten.

Uiteindelijk wonnen de Britsen vier minuten voor sluitingstijd. En dat was terecht. Want hoe ver onze vrouwen ook zijn gekomen, met hun spelopvatting verdienden ze zeker geen finaleplaats. Het hád overigens wel gekund. De Italianen zijn immers ook al tig keer wereldkampioen geworden met een speelstijl die heel Europa decennia lang heeft geërgerd (behalve de Italianen zelf). Negentig minuten aanvallen om in blessuretijd een luizige countergoal tegen te krijgen, daar word je niet blij van. Groots resultaat, rampzalig kijkspel. Laten we wel wezen, zo speelden onze Nederlandse dames ook. En hoewel het resultaat veel vergoedde, zal ik volgende keer niet meer kijken naar als ze wederom hun kuttenaccio spelen.

EEN BRIEF AAN MIJN VRIEND HANS T.

Hoi Hans, even over het afgelopen golfweekeinde. Dat was een behoorlijke afknapper. De baan op zaterdag was een low budgetbaantje. De greens waren al zes maanden niet gemaaid, je moest putten met een full swing. Dat vergde wat aanpassing, waarover ik een hole of 18 heb gedaan. Na afloop kreeg iedereen mooie prijzen, behalve ik. Ik kreeg tien oranje toverballen en een puttingcupje. En dat terwijl ik allang heel verschrikkelijk goed kan putten en nooit ballen verlies, dus oranje ballen die extra opvallen op de green, daar maak je mij niet blij mee.

Eric daarentegen kreeg een houten minipiemeltje waarmee hij minipilsjes kan openen. Hij leek er in eerste instantie niet erg blij mee, maar dat is logisch als je elke keer bij het plassen al heel teleurgesteld naar beneden kijkt. Ik daarentegen was erg opgelucht, want ik heb heel rustig kunnen slapen zaterdagnacht (op de paar keer na, dat Eric mij wakker schopte omdat ik scheen te snurken, waarna hij zelf zich schielijk omdraaide om zelf een enorm snurkconcert aan te vangen). Naast het minipikkie kreeg hij ook een kraslot (en dat voor een luizige veertig stablefordpuntjes) waarmee hij pardoes 15.000 euro bij elkaar kraste. Maar delen met z’n vrienden? Ho maar! ’s Avonds een extra Chateau Margauxtje voor z’n maten? No way!
Hij vertelde dat hij voor zijn prijs een nieuwe set gaat kopen, een elektrisch aangedreven karretje met ingebouwde koelkast en een oefengreen voor in de tuin. Want nieuwe schoenen had hij al gekocht met korting bij de Jumbo. Hij wil volgend jaar de beker wéér winnen, en dat terwijl er niet eens meer plek is voor zijn naam op de beker, want die heeft hij al helemaal vol gekrast met ‘Eric – Daly – L.’, Eric – the Big Easy – L.’, ‘Eric – Langer – L.’, Eric – the Golden Bear – L.’ en zinnetjes als ‘Tiger, eat this! Eric L.’

Erik werd glansrijk laatste, ik kan je vertellen, zelfs jij had hem niet van de laatste plaats kunnen verdringen (de volgende dag deed hij dat nog eens dunnetjes over) en kreeg als beloning een enorme Brown Tarzan-opener cadeau van onslijtbaar tropisch hardhout. Een kwestie van geregeld bevochtigen en je kunt er decennia mee vooruit. Frank zag die bui al hangen en besloot snel in een aparte kamer te gaan liggen. Robbert kwam de volgende dag wat stijfjes de trap af, geen idee waardoor dat kwam.

Frank kreeg, omdat hij tweede (of was het derde?) was geworden houten teetjes die hij goedmoedig de volgende dag met iedereen deelde, een echte gentleman. Ik wilde in ruil mijn nieuw verkregen oranje balletjes uitdelen, maar niemand die mij een blik waardig keurde of zelfs maar een hand uitstak om ze aan te nemen. Héél teleurstellend.

De volgende dag speelden we op een échte baan, met ijzingwekkend snelle greens, gladgeschoren fairways en bunkers ter grootte van de Wassenaarse Slag. Kortom, een baan voor de echte players. Je zult niet verbaasd zijn dat ik hier gewoon mijn handicap speelde, terwijl Eric bleef steken op een schamele 25 punten. De flight met Robbert, Frank en Erik ging na afloop gemakshalve maar uit van hcp 36, waarmee ze nog net over de 40 stablefordpunten scoorden. Een regelrechte aanfluiting natuurlijk. Het was dat het zonnetje scheen in Maastricht, anders had ik mij wenend in een hoekje teruggetrokken.

Kortom, het voelde heel anders dit jaar, zo zonder jou. Ik mis mijn slaapmaatje, het gezamenlijke afzakkertje Grand Marnier met ijs, het ‘zullen we er dan nog ééntje nemen?’ en jouw vertrouwde knetterende gereutel waarmee ik altijd op zondagochtend – the day after - wakker word en me direct realiseer dat ik voorlopig beter nog even niet van de badkamer gebruik kan maken.

Volgend jaar, 4 en 5 (en wellicht 3) september gaan we weer. Zorg dat je er dan weer bij bent, want zonder jou is zo’n GB&F-weekend toch een wat flets gebeuren.

Je vriend

* Op verzoek van betrokkenen zijn fake namen gebruikt.

SCHOOL'S OUT FOR SUMMER!

Zenuwslopend. Proefwerkweek, eindrapport, schoolkeuze, NIO, Cito, slotmusical, eindfeest... Het zit er - bijna - allemaal op. Op een 3 voor wiskunde in de laatste proefwerkweek na - die knobbel zit helaas niet in de familie Ekhart - heeft de oudste dochter toch nog glansrijk een VWO-advies in de wacht gesleept en kan ze blijven dromen van een carrière als dierenarts. Zoonlief freewheelt de basisschool uit op weg naar de brugklas met een havo/vwo-advies op zak. Afgelopen week vertolkte hij nog een prachtige rol in de musical 'Het land van niks', waar hij 'volk' speelde. En de jongste dochter gaat met glanzende cijfers over naar groep 7. Een ouder kan het slechter treffen met zijn kids.

Maar achter al die mooie prestaties gaan natuurlijk heel wat bloed, zweet en tranen schuil. Met keiharde kadaverdiscipline en met een taakopvatting waartegen de drillsergeant in Kubricks Full Metal Jacket bleekjes afsteekt, heeft mijn vrouw de prestaties van de kinderen naar grote hoogte weten te stuwen. Waar ikzelf na een pagina overhoring tegen mijn zoon zeg "Ga jij dat nog maar een keertje leren, want hier heb ik helemaal geen zin in", zet mijn vrouw een tandje bij. In no time wordt de ontbrekende kennis in de grijze hersenmassa gestampt, waarbij enige stemverheffing niet ongebruikelijk is. En het moet gezegd, die aanpak werkt. Het is niet mijn ding, ik ben er te lui voor om óók nog eens als docent op te treden, overhoren vind ik al heel wat, maar mijn ega deinst er niet voor terug om alle leerstof persoonlijk tot zich te nemen en die in een privésessie met enige overreding alsnog overtuigend over het voetlicht te brengen. De kinderen hebben dan ook liever dat ik ze overhoor, maar ze zijn per saldo beter af met de extra avondcursus van mijn vrouw. Helaas is ook zij niet behept met enige wiskundig intellect, zodat we op dit punt de komende vijf jaar zijn aangewezen op professionele bijles, zo vrees ik met grote vreze.

Anyway, school's out for summer, zong Alice Cooper ooit en zo is het. De vakantie staat voor de deur, Italië lonkt. Ik zal niet bekendmaken wanneer we gaan, want dieven, verkrachters, helers en ander tuig leest alle weblogs mee, zo heb ik begrepen van de Telegraaf. En aangezien mijn huis al eens is leeggehaald - en dat was toen niet door mijn opgeruimde schoonmoeder! - , doe ik over mijn vertrek geen verdere mededelingen. Wat je wel mag weten is dat wij een zeer valse pitbull bezitten die pas blaft als hij je verorberd heeft én twee konijnen die zo zijn weggelopen uit de slotscene van Monty Python's The Holy Grail. Dan weten de kenners genoeg!

MERCY & MEER

Ik drum. Ooit, in een heel ver verleden kon ik een drumstel kopen voor 100 gulden van mijn oom Peter. Een echte Ekhart is niet muzikaal en dat gold ook voor oom Peter. Als leraar van een lagere school moest hij natuurlijk een instrument spelen, maar drummen was niet zijn forte. Mijn ouders aarzelden wel over de aanschaf. Want een rijtjeshuis in Wassenaar en een drumstel op zolder, dat leek niet zo goed samen te gaan. En dat bleek al snel. Ik had als puber niet al te veel talent voor ritme. Maar herrie maakte ik wel. Als ik proefwerksores van me afsloeg tijdens wilde solo's, die nooit klonken zoals die van mijn toenmalige idool Billy Cobham (check him out op Youtube!!), knipperde rond half zes het licht van de zolder drie maal, vervolgens sloeg de tussendeur tussen de eerste verdieping en de begane grond dicht en hoorde ik mijn vader naar beneden banjeren. Mijn vader nam niet eens de moeite om naar boven te komen om me het zwijgen op te leggen, drie keer knipperen was voldoende. Nee, mijn vader hoorde duidelijk ook niet bij de muzikale uitzonderingen in de familie Ekhart. Mijn moeder daarentegen steunde mij in mijn percussiedrang, ondanks de povere resultaten. Ze huurde zelfs de slagwerker van het Rotterdams Philharmonisch Orkest in om mij de eerste beginselen bij te brengen. De man, de heer Hendriks, hoorde mijn 'vorderingen' hoofdschuddend aan en besloot na een half jaar de opdracht terug te geven. Hopeloos. Toen heb ik nog een half jaartje bij de plaatselijke fanfare naast de percussionist gestaan om te zien of ik in zijn voetsporen zou kunnen treden. Niet dus. Daarna bleven mijn slagwerkprestaties beperkt tot zo nu en dan een optreden op het Adelbert College, in een schoolband die uitblonk door amateurisme en eigenlijk niet om aan te horen was. Sterker nog, ik was daarin de sterke schakel! We speelden slechts één nummer: 'Oh when the Saints go marching in'. Niet echt een repertoire voor een avondvullend programma (fameuze namen in deze band zonder naam: Fred van der Peet op trompet, Hans Timmermans op sax en Jos Putker op piano). Na de middelbare school ging het houten drumstelletje nog mee naar de School voor de Journalistiek waar het een enorme brand overleefde - het kwam beroet, maar ongeschonden uit het verwoeste gebouw - waarna het weer werd opgeborgen op de zolder van mijn moeder.

Daarna bleef het 25 jaar stil. Pas toen de basisschool van mijn kinderen een oproep deed om een 'Papa en mamaband' te formeren, haalde ik mijn drumstel weer van mijn moeders zolder en zette het kitje - een setje uit 1930, van Broadway, heel bijzonder volgens de kenners, onder wie Cesar Zuiderwijk - weer bij mij thuis neer. Enigszins overmoedig had ik me opgegeven voor de positie van drummer in die band, en aangezien ik de enige kandidaat was, werd ik meteen aangenomen. Drummer in een echte band! Met knikkende knieën bezocht ik de eerste repetitieavond.

Inmiddels spelen we nu al een jaar of vijf op de school, met één á twee optredens per jaar. Met echte muzikanten, en ik. Ik heb hard geoefend, in de file op mijn stuur, thuis, de rust in de buurt bruut verstorend. Eind mei hadden we ons eerste optreden met de Papa en Mamaband 2009. Op de feestavond die we voor onze Engelse vrienden hadden aangericht (zie mijn eerdere blog). En afgelopen vrijdag dan het optreden op school. Zie voor jezelf of het nog een beetje is goedgekomen met mij als drummer op Youtube. Klik op, of kopieer: http://www.youtube.com/watch?v=wqsDpIDyQeA en op http://www.youtube.com/watch?v=zTcC3yvg41s. Mercy & meer... Ik ben benieuwd wat je ervan vindt!

NA 16 JAAR EINDELIJK WINST

Wat hebben we er verschrikkelijk lang op moeten wachten. Soms waren we de wanhoop nabij, zou het dan nooit lukken? Van een Angstgegner was niet eens meer sprake, we waren de angst allang voorbij. Defaitisme had de laatste jaren een beetje de overhand. Als je al vijftien keer tegen hetzelfde voetbalteam voetbalt en je hebt nog nooit gewonnen, dan zinkt de moed je op een gegeven moment in de kicksen. Maar was er dan helemaal geen hoop? Natuurlijk wel. De afgelopen jaren hebben we thuis louter gelijkgespeeld, wat door de spelers van de Concordia Old Stars, zeker de eerste keer dat dat weer eens gebeurde, als een overwinning werd gevierd. En er zijn momenten geweest waarop we het gevoel hadden dat we ze op de knieen hadden, maar dan wisten ze vlak voor tijd toch nog hun goaltje te scoren. Maar gisteren was het allemaal anders: Concordia Old Stars - Queensbury Old Boys 5-3!

Hier is echt een uitroepteken op zijn plaats, want na vijftien barre wedstrijden met slechts vier (misschien vijf?) gelijke spelen, is de ban gebroken. Wij hebben ze eindelijk te pakken, onze Britse vrienden uit Queensbury, uit de omgeving van Halifax, voor de niet-geografisch onderlegden, dat ligt in de buurt van Leeds, midden-Engeland. In een glorieuze wedstrijd heersten de onzen in een nooit vertoond staaltje totaalvoetbal dat op z'n minst kon wedijveren met het soevereine spel van Cruijff en zijn kompanen, begin jaren zeventig. 2-1 bij rust, 5-3 bij het laatste fluitsignaal, en dat was nog geflatteerd voor onze tegenstander, aangezien paal, lat en de Britse evenknie van Piet Schrijvers - Big Dave - een grotere uitslag in de weg stonden.

Waar ons team nog wel eens wil verzaken als er moet worden gebikkeld, was daarvan gistermorgen 11.00 uur geen sprake. Vanaf de eerste minuut zat iedereen er bovenop, want het was voor iedereen duidelijk, dat als het nu niet zou lukken, het nooit meer zou gebeuren. Waarom? A: Vrijdagavond hadden we onze tegenstander een avond gratis drank aangeboden. B: Onze tegenstander had dit keer geen pak reserves op de bank. C: Het was lekker warm zomerweer, iets waaraan de Engelsen niet zijn gewend. D: We speelden op het mooiste kunstgrasveld van Nederland en E: we speelden met een geweldig elftal. Enkele uitblinkers: Dan, Jan, Jelle, Harold, Hans H, Ton, Nico, Theo, Paul, Rob J, John, Frank, Mick, Fred en ook ondergetekende had zijn dag. En dan aan de kant ook nog een bevlogen coach, in de persoon van Rob B die zorgde dat iedereen zich van zijn heilige plicht bewust was en bleef. De verdediging gaf geen krimp, het middenveld heerste als nooit tevoren en de voorhoede was zo scherp als een zojuist geslepen mes. Waar de Engelsen normaal altijd voorop gaan in de strijd, waren het dit keer de Concordianen die de tegenstander opjoegen, tackelden en vervolgens begroeven. De een na de ander gaven de Queensbury Old Boys zich over aan het Nederlandse voetbalgeweld dat over hen heen sloeg als een Hawaiaanse surfgolf. Vergeef me het bloemrijke taalgebruik, ik ben zoals je kunt lezen, nog altijd geëmotioneerd.

En dan - ik herbeleef het alsof ik het laatste fluitsignaal van Gert net weer hoor klinken - valt iedereen elkaar in de armen, wordt op schouders geslagen en worden triomfantelijke kreten geslaakt. Van de kant klinkt applaus van zowel de Delftse als Engelse supporters. Onze vrienden uit Queensbury vormen een erehaag en klappen ons toe. Sportievere verliezers vind je nergens. Het is bijna alsof ze opgelucht zijn dat hun winning streak is afgelopen, dat het bijna onbeleefd zou zijn geweest om er nog een overwinning aan vast te knopen. Na het douchen gaat de biertap wijd open en genieten we samen van een voortreffelijke lunch, ons bereid door Rogier, Kapee, Wilma, Suzan en Liam. Mooie en humoristische woorden van de Queensbury coach en organisator Steve, kwinkslagen van Rogier en we nemen er nog een paar op de goede afloop.

We hebben ook nog een cadeautje voor onze voetbalvrienden, een mooi tinnen bord dat als herinnering aan weer een fantastisch weekeinde mee naar Engeland gaat. Erin gegraveerd staat de datum van de match, 31 mei 2009, de editie - de zestiende match - en de namen van beider teams: Concordia Old Stars - QueensBury Old Boys... Hoofdletter 'B', een klein graveerfoutje dat niet op een juister moment gemaakt had kunnen worden.

Volgend jaar editie 17, met z'n allen op de boot naar Hull, vandaar naar Ilkley en dan een heel weekeinde golf, voetbal, drank en plezier. Nu maar eens kijken of we ook in Engeland een keertje kunnen winnen. Komende woensdag 20.00 uur allemaal op Concordia, trainen voor de match van 2010. Be there!

SLAAPFEESTJE

Als er een term misleidend is, dan is het wel slaapfeestje. 'Slaapfeestje' suggereert een feestje waarop veel geslapen wordt. Maar niets is minder waar. Ik weet niet hoe het bij anderen is - eigenlijk weet ik het wel - maar als mijn kinderen terugkomen van een slaapfeestje, dan zijn ze niet te genieten. Dat 'niet te genieten' duurt minimaal een dag of drie. Dan hebben ze een beetje bijgeslapen, al slapen ze de nacht die volgt op het zogenaamde slaapfeestje ook niet of nauwelijks, want je slaapritme is volledig naar de gallemiezen als je een dag eerder 's ochtends om half zes bent gaan slapen om vervolgens om elf uur 's ochtends onuitgeslapen wakker te worden.

Voor een tien- of elfjarige komt een slaapfeestje neer op een intercontinentale vlucht. Boordpersoneel dat een dergelijke vlucht maakt, krijgt doorgaans een dag of drie om een beetje te herstellen van de jetlag om vervolgens bij thuiskomst weer een weekje bij te mogen slapen. Voor mijn kinderen geldt dat ze, als ze mazzel hebben en het slaapfeestje is op vrijdagavond, twee nachten hebben om bij te trekken. Dan valt de zaterdagnacht al af, want dan willen ze niet eerder dan een uur of elf naar bed om vervolgens midden in de nacht nog drie keer wakker te worden, waarna ze de volgende ochtend met geen tien paarden naar de voetbal, de golf, paardrijden of opa of oma zijn te krijgen. De zondagnacht verloopt dan net wat minder chaotisch, waarna maandagochtend met veel geschreeuw en gecommandeer het slaapfeestkind naar school wordt gedreven om daar de rest van de dag lekker bij te slapen.

In de nachten erna loop je dan ook nog de kans dat zoon- of dochterlief op een onmogelijk tijdstip vraagt of ie bij jou mag slapen, want hij/zij droomde zo eng. Nogal logisch als je op het slaapfeestje vier films voor 18 jaar en ouder hebt geconsumeerd, films die er thuis niet inkomen, maar op een slaapfeestje zijn die vanzelfsprekend toegestaan, want er mag flink gegriezeld, gemoord en geslacht worden, want dat verhoogt alleen maar de algehele feestvreugde.

Waarom laat je je kind dan gaan naar zo'n slaapfeestje? Om dezelfde reden waarom jullie ze ook laten gaan. Je wil je kind geen feestje ontzeggen, je wilt geen spelbreker zijn en mijn kinderen horen al elke dag waarom ze bepaalde dingen niet mogen, omdat ze nogal ongezond of onverstandig zijn. Slaapfeestjes zijn ongezond en onverstandig, maar ook onverbiedbaar, aangezien je later, als je oud en der dagen zat bent, het wel heel fijn vindt als je kinderen je zo nu en dan nog een bloemetje van de Shell komen brengen.

Weet in elk geval dat wij geen slaapfeestjes organiseren als de kinderen jarig zijn of geslaagd voor het een of ander. Wij houden het gewoon op karten, lasergamen, bowlen, rollerskaten, survivallen en dan gewoon overdag. En dat zou eigenlijk iedereen moeten doen.

HET ONTSTAAN VAN DE KREDIET CRISIS IN ELF MINUTEN

De Telegraaf is niet mijn favoriete krant - natuurlijk op de stukken die Marieke van Essen schrijft na dan! - maar ik kwam op de website een geweldige animatie tegen die de credit crisis verklaart in elf minuten. Geen tijd voor elf minuten? Bedenk dan hoeveel tijd je kwijt zou zijn als je al die verklarende artikelen zou moeten lezen die de media over ons uitstorten en waarbij je vaak nog steeds geen clue hebt hoe het nu precies in elkaar steekt. Dit filmpje van Jonathan Jarvis vertelt in plain English alles wat je over het ontstaan van de crisis zou moeten weten. Ik kan het je van harte aanbevelen. Het is toch prettig om aan jezelf te kunnen verklaren dat het niet je eigen schuld is geweest dat je de helft van je belegde vermogen, de helft van je pensioengeld en een belangrijk deel van de waarde van je woning bent kwijtgeraakt...

The Crisis of Credit Visualized from Jonathan Jarvis on Vimeo.

VLAGGEN HALFSTOK, MAAR HET FEEST GAAT DOOR

Zit ik op Koninginnedag op een terras op het Amelandse Ballum. Een pittoresk dorpje dat bestaat uit een verzameling fraai gerestaureerde boerderijen en arbeiderswoninkjes uit de zeventiende en achttiende eeuw, de onvermijdelijke gereformeerde kerk, een merkwaardige, versterkte uitkijktoren die bescherming moest bieden bij aanvallen van... wie eigenlijk? En een openbare basisschool. Eromheen strekt zich weiland uit en aan de horizon louter dijk en duinen. Op dat terras check ik heel modern met mijn iPhone het laatste nieuws en lees enigszins geschokt over de ellende die zich in Apeldoorn heeft voorgedaan. 

Op datzelfde ogenblik komt een autootje aanrijden met een lokale notabel erin. Uit een provisorische geluidsinstallatie klinkt zijn blikkerige stem: "Vlaggen halfstok, vlaggen halfstok." En in een adem door: "En het Koninginnefeest in Hollum gaat vanavond gewoon door." Waar in heel Nederland feesten en bijeenkomsten worden afgelast, gaat het feest in Hollum gewoon door. Cru? Wellicht. Commercieel? Zeker! 

HUFTER!!!!

In een eerder bericht stond ik me erop voor dat ik inmiddels een wellevende supporter ben geworden bij de wedstrijden van mijn sportende kinderen. Louter positieve aanmoedigingen komen van mijn lippen, ' Accepteren jongens!' als de scheidsrechter een enorme blunder maakt, ik accepteer het dat ouders van kinderen van de tegenpartij zich negatief uitlaten over de prestaties van onze kinderen, ik... heb me weer eens enorm laten gaan afgelopen zaterdag. Mea culpa, mea culpa maxima. Waren er verzachtende omstandigheden? Nou, eigenlijk, ja best wel. Laat ik er eens een paar op een rijtje zetten.

Concordia D3 speelde een cruciale pot tegen Duindorp D1. Cruciaal? Ja! Want het ging om de eerste plaats in de belangwekkende D-pupillen 4e klasse 09. Een kraker van jawelste, waarnaar al weken werd uitgezien door ouders en kinderen. En ook met een beetje vrees. Want van andere teams hadden we al vernomen dat Duindorp vrij fysiek voetbalt en minimaal 3 C-dispensatiespelers opstelt. Bij het betreden van het veld, zaterdagmorgen rond half negen, zagen de Concordia-ouders al dat het een zware ochtend ging worden voor onze koters. Tegen de boomlange Duindorpers staken onze titanen wat schriel af. Zelfs Jarmo, onze laatste mannetjesputter, was nog een kop kleiner dan de meeste Duindorpers. En na de aftrap was het al snel duidelijk dat Concordia behoorlijk geïntimideerd opkeek naar de tegenstander. Er werd slapjes gevoetbald en om de haverklap lagen spelers van Concordia in de kreukels op het veld om door Sander of Duurt met de magische waterzak te worden opgelapt. Elke bal werd door de Duindorpers met lange halen naar voren getrapt naar de Duindorpse spits, een uit de kluiten gewassen kerel die in zijn jonge leven waarschijnlijk al veel te veel hormoonvlees had genuttigd. En die na afloop van de wedstrijd gewoon in zijn eigen auto naar huis zou rijden. We gingen met 0-2 rusten.

Door het fysieke spel, de verbale kwaliteiten van de Duindorp-keeper en het doorlopende geschreeuw van de Duindorpcoach werd de stemming er in en rond het veld niet beter op. Toen na rust de 0-3 werd gescoord, had ik niet het idee dat het nog goed zou komen. Maar zoals altijd is de bal rond en begon Concordia plotseling zonder schroom te voetballen. En dat kunnen ze als de beste. Er werd nog louter op vijandelijke helft gevoetbald en door de stuwende kracht van het middenveld met een glansrol voor Kasper, de jongste onverschrokkene van de D3, scoorde Reinout eerst 1-3 en vervolgens uit een scrimmage 2-3. Duindorp stond op het punt van omvallen. Dat noopte de vijandelijke grensrechter - ja, inmiddels vijandelijk! - tot overmatig vlaggen, tot grote ergernis van het toegestroomde publiek. En na het zoveelste spelbedervende, vetonterechte vlagsignaal, waarop scheidsrechter Leon alleen maar kon affluiten en zo een vrije doortocht naar het Duindorpdoel teniet deed, ontglipte mij spontaan de titel van dit stukje. 'HUFTER!!!!' riep ik over de velden naar de onsportieveling die een eerlijke krachtmeting tussen twee voetballende tegenpolen eigenhandig de das omdeed. Nadat mij deze welgemeende aanspreektitel was ontglipt, pakte ik schielings en beschaamd mijn boeltje bijeen en ging mokkend in de kantine bij de vader van Kasper zitten, die het allemaal ook niet meer kon aanzien. Een zelfopgelegde verbanning, daar zit je met je goeie gedrag, Postbus 51-spotjes en advies van Jan ten spijt. Leon, nogmaals sorry, het was ongepast. Voor de boeken: het werd uiteindelijk nog 2-4 en we staan nu tweede.

Komende zaterdag nieuwe ronde, nieuwe kansen. Lekker uit tegen Duindorp D1, spelen om de eerste plaats. Kanjers van de D3, heel veel succes daar! Ga lekker voetballen en vergeet al die opgewonden ouders langs de kant. Ik sta komende zaterdag bij mijn dochter Marije langs de lijn die de hockeyderby tegen Cartouche moet spelen. 'Hup Marije, hup RHC, zet 'm op meiden!' En ik zal het niet te hard schreeuwen.

HOW LOW CAN YOU GO

'Hans, zo leuk! Ik kreeg net een aardige dame aan de deur van het Rode Kruis in Wassenaar en die kwam me een bosje bloemen brengen. Vind je dat nou niet attent? Echt een prachtig bosje!Hadden ze ook destijds moeten doen, toen je moeder zo ziek was, maar toen hebben ze haar links laten liggen.' Dit telefonische gesprek had ik afgelopen maandag met mijn 71-jarige vader die al ruim twee maanden ziek op bed ligt. Hij is te moe om uit zijn ogen te kijken, eet weinig en slaapt het liefst 24 uur per dag. Maar we hopen allebei dat ie binnenkort weer een beetje opknapt en in zijn autootje kan stappen om naar Rijswijk te rijden om zijn kleinkinderen weer even te zien in hun natuurlijke habitat.

Dinsdagmiddag word ik weer gebeld, door zijn verzorgster Nicolien. Áls mijn vader al zou opknappen, kan hij niet in zijn Opel stappen om naar me toe te komen, want die 'aardige dame van het Rode Kruis bleek niets minder dan een smerige dievegge die onder de camouflage van een bos bloemen mijn vaders portefeuille heeft gestolen met daarin een paar honderd euro, zijn pasjes en zijn rijbewijs. Natuurlijk, dit soort berichten lees je dagelijks in de krant. Niets bijzonders. Maar als het je overkomt, als het je eigen, zieke vader overkomt, dan overvalt je een witte woede, een gevoel van haat en zou je de dader het liefst met 100 kilometer per uur op de voorbumper nemen. Van een Jeep met ordinaire bullbar, want die komen er extra beroerd uit in onderzoeken naar botsingen met voetgangers.

Hoe ze erachter is gekomen dat mijn vader ziek is en nauwelijks mobiel? Geen idee. Mensen praten, je vangt eens wat op. Maar dat je dan vervolgens naar de bloemist gaat om een bloemetje uit te zoeken om je daarmee toegang tot zijn huis te verschaffen, dat is listig laag. Ze had nog beter stiekem in kunnen breken. Want het ergste is namelijk niet dat pa 300 euro kwijt is, of zijn pasje en zijn rijbewijs. Het allerergste is dat die vrouw zijn vertrouwen in mensen een enorme knauw heeft gegeven. Zo zonde, want dat is één van mijn vaders mooie eigenschappen: hij gelooft dat mensen in wezen goed zijn. En dat geloof is, in elk geval op dit moment, verdwenen.

DE DERDE HELFT

Voetbal is één van de grote passies in mijn leven. Ik doe het al vanaf mijn zevende en nog steeds verheug ik met op de woensdagavond als ik met mijn voetbalmakkers het kunstgras mag betreden. Ja, ja, echt gras ruikt veel lekkerder en slidings op een echte grasmat zijn een stuk aangenamer dan over nepsprieten met rubberemulsie ertussen. Maar ach, een sliding heb ik nooit in mijn leven gemaakt en het is op kunstgras altijd goedgekeurd, al regent het katten en honden. Bovendien ligt het 'gras' er altijd als een biljartlaken bij - een genot voor stylisten zoals ik ;-) - en polletjes gooien derhalve geen roet meer in het eten bij vol op de slof genomen ballen richting kruising. Groot nadeel: het veld als excuus gebruiken is er niet meer bij.

De Brasserskade in Delft is al bijna 18 jaar de bestemming voor een lekker potje voetbal. Ikzelf speel bij Concordia, mijn elfjarige zoon inmiddels ook een jaar of vier. Concordia staat voor normen, waarden en traditie. Het is één van de oudste voetbalverenigingen van Nederland en is meer op gezelligheid dan op prestaties gericht. Dat betekent overigens niet dat er niet fanatiek gevoetbald wordt. Wel dat je na afloop - de derde helft - altijd een biertje met elkaar drinkt. Of twee. Teamgenoot Frank zorgt voor de tosti's, John voor de chips en de rest voor het volgende rondje én de sterke verhalen. Hoe erg er ook wordt verloren, altijd is er wel een excuus: het kunstlicht, een windvlaag, het trage kunstgras, het snelle kunstgras, de te harde bal of juist te zacht. Maar aangezien we onderling strijden, spelen we wekelijks in een andere samenstelling. En zo gebeurt het maar zelden dat je langer dan twee weken achtereen bij de verliezende ploeg speelt. Polderen zit ons in de genen.

Daarnaast speelt een aantal van ons in een competitie bij de aangrenzende vereniging, DHL, in een zeven tegen zeven competitie. Hier gaat het er soms fel aan toe, maar meestal met respect voor lijf en leden. Hier wel op een grasveld (met een vleugje kunst er tussendoor), dus mét pollen, modder en echte kalklijnen. Na afloop vieze broeken - behalve bij mij, ik zei al, ik ben anti-sliding - en altijd een handdruk voor de tegenstander: 'Goed gespeeld!' Na afloop onder een te koude douche, of in het geval van kleedkamer 3 en 4, gloeiend te heet. Ons team - de Openers (...) - staat bovenaan. Alhoewel, er wordt geen stand bijgehouden, maar wij weten wel beter! En aan het einde van het seizoen vieren we ons 'kampioenschap' alsof het onze laatste kan zijn. Wat zomaar kan.

En dan sta ik ook nog als vader langs de kant van het veld. Meestal zaterdagochtend heel erg vroeg. Als andere vaders nog op één oor liggen, rijd ik met mijn zoon naar Concordia of naar één van de vele verenigingen in de Haagse regio, verenigingen waar ik zelf vroeger met Blauw-Zwart en met Concordia zware strijd leverde. Nu, zo aan de kant, sterf ik soms duizend doden, kan ik mijn mond maar moeilijk houden en leef ik mee alsof we wekelijks de finale van de Champions League spelen. Inmiddels heb ik mijn verbale bijdragen aan een goed eindresultaat flink afgebouwd. Want een volwassen kerel die loopt te roepen 'knijpen', 'dek die zone' of 'in de positie blijven!' maakt zichzelf volkomen belachelijk, wordt toch niet gehoord en haalt zijn eigen zoon behoorlijk uit z'n spel. Soms willen die Sire- en Postbus 51-spotjes nog wel eens werken... En natuurlijk ook bedankt Jan van der Mast, voor je stichtelijke woorden: 'Hans, houd nou eens op met dat geschreeuw'.

Afgelopen zaterdagochtend 9.00 uur: Concordia D3-WIK D1. Een hartstochtelijke strijd tussen de nummers 1 en 2 in de poule. Veel passie, soms vernuft en een duidelijke winnaar: Concordia-WIK 4-2. Vaders gloeien van trots, slaan elkaar op de schouders alsof ze net zelf zware strijd hebben geleverd, moeders met rode vlekken in de nek. Voor wie het niet heeft meegemaakt, geloof me, een weekeinde kan niet mooier beginnen!

Dit zijn de eerste woorden die ik nog even kwijt wil, voordat... Voordat wat eigenlijk? Is doem in mij gevaren? Zie ik het leven niet meer zitten, maar wil ik nog wel even laten weten hoe ik over de dingen denk? Ach, welnee! Het is meer de liefde voor het schrijven die mij parten speelt. En voor een boek ben ik nog niet klaar, áls dat er al ooit van komt. Immers, een intrigerend onderwerp zou dan fijn zijn en een rijke fantasie danwel een enorme levenservaring.

Eigenlijk ben ik door mijn oud-collega en bijna-vriend (want het is hachelijk om iemand je vriend te noemen zolang je dat nog nooit hardop naar elkaar hebt uitgesproken) Paul Dezentjé op het idee gekomen om een blog te openen. Paul is tegelijkertijd brood- als liefhebber-schrijver. En een mooi mens. Hij bericht over de dingen die hem interesseren, zoals zovele bloggers, en doet dat op een dusdanig goed verwoorde wijze, dat ik hem volg. Wat ook helpt is dat hij over onderwerpen schrijft die mij interesseren, zoals muziek en horloges. Zijn kennis van horloges is ongeëvenaard, de mijne beperkt, maar mijn interesse in mooie klokjes is minstens zo groot als de zijne.

Ik houd erg van voetballen (zelf, dus niet het kijken ernaar op tv) en het volgen van het jeugdvoetbal van mijn zoon. Daarnaast ben ik fervent schaker en golfer. Dus misschien gaat mijn volgende blog wel over één van deze niet bepaald originele onderwerpen. We'll see!