Wat hebben we er verschrikkelijk lang op moeten wachten. Soms waren we de wanhoop nabij, zou het dan nooit lukken? Van een Angstgegner was niet eens meer sprake, we waren de angst allang voorbij. Defaitisme had de laatste jaren een beetje de overhand. Als je al vijftien keer tegen hetzelfde voetbalteam voetbalt en je hebt nog nooit gewonnen, dan zinkt de moed je op een gegeven moment in de kicksen. Maar was er dan helemaal geen hoop? Natuurlijk wel. De afgelopen jaren hebben we thuis louter gelijkgespeeld, wat door de spelers van de Concordia Old Stars, zeker de eerste keer dat dat weer eens gebeurde, als een overwinning werd gevierd. En er zijn momenten geweest waarop we het gevoel hadden dat we ze op de knieen hadden, maar dan wisten ze vlak voor tijd toch nog hun goaltje te scoren. Maar gisteren was het allemaal anders: Concordia Old Stars - Queensbury Old Boys 5-3!
Hier is echt een uitroepteken op zijn plaats, want na vijftien barre wedstrijden met slechts vier (misschien vijf?) gelijke spelen, is de ban gebroken. Wij hebben ze eindelijk te pakken, onze Britse vrienden uit Queensbury, uit de omgeving van Halifax, voor de niet-geografisch onderlegden, dat ligt in de buurt van Leeds, midden-Engeland. In een glorieuze wedstrijd heersten de onzen in een nooit vertoond staaltje totaalvoetbal dat op z'n minst kon wedijveren met het soevereine spel van Cruijff en zijn kompanen, begin jaren zeventig. 2-1 bij rust, 5-3 bij het laatste fluitsignaal, en dat was nog geflatteerd voor onze tegenstander, aangezien paal, lat en de Britse evenknie van Piet Schrijvers - Big Dave - een grotere uitslag in de weg stonden.
Waar ons team nog wel eens wil verzaken als er moet worden gebikkeld, was daarvan gistermorgen 11.00 uur geen sprake. Vanaf de eerste minuut zat iedereen er bovenop, want het was voor iedereen duidelijk, dat als het nu niet zou lukken, het nooit meer zou gebeuren. Waarom? A: Vrijdagavond hadden we onze tegenstander een avond gratis drank aangeboden. B: Onze tegenstander had dit keer geen pak reserves op de bank. C: Het was lekker warm zomerweer, iets waaraan de Engelsen niet zijn gewend. D: We speelden op het mooiste kunstgrasveld van Nederland en E: we speelden met een geweldig elftal. Enkele uitblinkers: Dan, Jan, Jelle, Harold, Hans H, Ton, Nico, Theo, Paul, Rob J, John, Frank, Mick, Fred en ook ondergetekende had zijn dag. En dan aan de kant ook nog een bevlogen coach, in de persoon van Rob B die zorgde dat iedereen zich van zijn heilige plicht bewust was en bleef. De verdediging gaf geen krimp, het middenveld heerste als nooit tevoren en de voorhoede was zo scherp als een zojuist geslepen mes. Waar de Engelsen normaal altijd voorop gaan in de strijd, waren het dit keer de Concordianen die de tegenstander opjoegen, tackelden en vervolgens begroeven. De een na de ander gaven de Queensbury Old Boys zich over aan het Nederlandse voetbalgeweld dat over hen heen sloeg als een Hawaiaanse surfgolf. Vergeef me het bloemrijke taalgebruik, ik ben zoals je kunt lezen, nog altijd geëmotioneerd.
En dan - ik herbeleef het alsof ik het laatste fluitsignaal van Gert net weer hoor klinken - valt iedereen elkaar in de armen, wordt op schouders geslagen en worden triomfantelijke kreten geslaakt. Van de kant klinkt applaus van zowel de Delftse als Engelse supporters. Onze vrienden uit Queensbury vormen een erehaag en klappen ons toe. Sportievere verliezers vind je nergens. Het is bijna alsof ze opgelucht zijn dat hun winning streak is afgelopen, dat het bijna onbeleefd zou zijn geweest om er nog een overwinning aan vast te knopen. Na het douchen gaat de biertap wijd open en genieten we samen van een voortreffelijke lunch, ons bereid door Rogier, Kapee, Wilma, Suzan en Liam. Mooie en humoristische woorden van de Queensbury coach en organisator Steve, kwinkslagen van Rogier en we nemen er nog een paar op de goede afloop.
We hebben ook nog een cadeautje voor onze voetbalvrienden, een mooi tinnen bord dat als herinnering aan weer een fantastisch weekeinde mee naar Engeland gaat. Erin gegraveerd staat de datum van de match, 31 mei 2009, de editie - de zestiende match - en de namen van beider teams: Concordia Old Stars - QueensBury Old Boys... Hoofdletter 'B', een klein graveerfoutje dat niet op een juister moment gemaakt had kunnen worden.
Volgend jaar editie 17, met z'n allen op de boot naar Hull, vandaar naar Ilkley en dan een heel weekeinde golf, voetbal, drank en plezier. Nu maar eens kijken of we ook in Engeland een keertje kunnen winnen. Komende woensdag 20.00 uur allemaal op Concordia, trainen voor de match van 2010. Be there!
