Hoi Hans, even over het afgelopen golfweekeinde. Dat was een behoorlijke afknapper. De baan op zaterdag was een low budgetbaantje. De greens waren al zes maanden niet gemaaid, je moest putten met een full swing. Dat vergde wat aanpassing, waarover ik een hole of 18 heb gedaan. Na afloop kreeg iedereen mooie prijzen, behalve ik. Ik kreeg tien oranje toverballen en een puttingcupje. En dat terwijl ik allang heel verschrikkelijk goed kan putten en nooit ballen verlies, dus oranje ballen die extra opvallen op de green, daar maak je mij niet blij mee.
Eric daarentegen kreeg een houten minipiemeltje waarmee hij minipilsjes kan openen. Hij leek er in eerste instantie niet erg blij mee, maar dat is logisch als je elke keer bij het plassen al heel teleurgesteld naar beneden kijkt. Ik daarentegen was erg opgelucht, want ik heb heel rustig kunnen slapen zaterdagnacht (op de paar keer na, dat Eric mij wakker schopte omdat ik scheen te snurken, waarna hij zelf zich schielijk omdraaide om zelf een enorm snurkconcert aan te vangen). Naast het minipikkie kreeg hij ook een kraslot (en dat voor een luizige veertig stablefordpuntjes) waarmee hij pardoes 15.000 euro bij elkaar kraste. Maar delen met z’n vrienden? Ho maar! ’s Avonds een extra Chateau Margauxtje voor z’n maten? No way!
Hij vertelde dat hij voor zijn prijs een nieuwe set gaat kopen, een elektrisch aangedreven karretje met ingebouwde koelkast en een oefengreen voor in de tuin. Want nieuwe schoenen had hij al gekocht met korting bij de Jumbo. Hij wil volgend jaar de beker wéér winnen, en dat terwijl er niet eens meer plek is voor zijn naam op de beker, want die heeft hij al helemaal vol gekrast met ‘Eric – Daly – L.’, Eric – the Big Easy – L.’, ‘Eric – Langer – L.’, Eric – the Golden Bear – L.’ en zinnetjes als ‘Tiger, eat this! Eric L.’
Erik werd glansrijk laatste, ik kan je vertellen, zelfs jij had hem niet van de laatste plaats kunnen verdringen (de volgende dag deed hij dat nog eens dunnetjes over) en kreeg als beloning een enorme Brown Tarzan-opener cadeau van onslijtbaar tropisch hardhout. Een kwestie van geregeld bevochtigen en je kunt er decennia mee vooruit. Frank zag die bui al hangen en besloot snel in een aparte kamer te gaan liggen. Robbert kwam de volgende dag wat stijfjes de trap af, geen idee waardoor dat kwam.
Frank kreeg, omdat hij tweede (of was het derde?) was geworden houten teetjes die hij goedmoedig de volgende dag met iedereen deelde, een echte gentleman. Ik wilde in ruil mijn nieuw verkregen oranje balletjes uitdelen, maar niemand die mij een blik waardig keurde of zelfs maar een hand uitstak om ze aan te nemen. Héél teleurstellend.
De volgende dag speelden we op een échte baan, met ijzingwekkend snelle greens, gladgeschoren fairways en bunkers ter grootte van de Wassenaarse Slag. Kortom, een baan voor de echte players. Je zult niet verbaasd zijn dat ik hier gewoon mijn handicap speelde, terwijl Eric bleef steken op een schamele 25 punten. De flight met Robbert, Frank en Erik ging na afloop gemakshalve maar uit van hcp 36, waarmee ze nog net over de 40 stablefordpunten scoorden. Een regelrechte aanfluiting natuurlijk. Het was dat het zonnetje scheen in Maastricht, anders had ik mij wenend in een hoekje teruggetrokken.
Kortom, het voelde heel anders dit jaar, zo zonder jou. Ik mis mijn slaapmaatje, het gezamenlijke afzakkertje Grand Marnier met ijs, het ‘zullen we er dan nog ééntje nemen?’ en jouw vertrouwde knetterende gereutel waarmee ik altijd op zondagochtend – the day after - wakker word en me direct realiseer dat ik voorlopig beter nog even niet van de badkamer gebruik kan maken.
Volgend jaar, 4 en 5 (en wellicht 3) september gaan we weer. Zorg dat je er dan weer bij bent, want zonder jou is zo’n GB&F-weekend toch een wat flets gebeuren.
Je vriend
* Op verzoek van betrokkenen zijn fake namen gebruikt.
