MIJN NIEUWE DRIVER

Golf is alleen al vanwege alle gadgets een geweldige sport (of hobby zoals niet golfers zullen zeggen). Waar je met voetbal met twee schoenen, broekje, sokken en shirt al een heel eind komt of met hockey met een stokkie, heb je bij het golfen maar liefst 13 clubs (nietgolfers zeggen stokken), een putter, een tas, ballen, tees, een handdoekje om de modder van je bal te vegen, een pitchmarker, een trolley en ibuprofen tegen de rugpijn nodig. Vooral die stokken zijn moneyburners. Je kunt het zo duur maken als je wilt: zoals Hans Timmermans' eerste clubs, een heuse Aldi-set waarbij je moet uitkijken dat de koppen niet van je shaft afvliegen of peperdure forged irons en berrylium houten die samen zo 2000 euro kosten. Ik golf nu zelf een jaar of veertien en ben volledig ingepakt door de marketingtaal van golfsetfabrikanten. Als er weer iets nieuws op de markt komt, bijvoorbeeld een driver met een epoxy-geharst slagvlak van gedroogde kangaroevoorhuid, dan ben ik de eerste die m op de drivingrange gaat uitproberen. Álles voor een lagere handicap!

Zo heb ik me onlangs weer eens flink laten gaan. Na een oefensessie op de range met highspeed camerabeeld en radargestuurde balvluchtmeetapparatuur heb ik een nieuwe driver gekocht. Voor de kenners: de Taylor Made R9 met speciale shaft en speciale gewichtjes in de zool die bovendien te verplaatsen zijn voor een betere balvlucht. Het moet gezegd, met de R9 sloeg ik geweldige ballen, beter, dacht ik, dan met mijn oude driver. Maar eergisteren sloeg ik weer eens met mijn oude vertrouwde Taylor Made Burner en haalde ik moeiteloos het achterste net van de driving range, terwijl ik met mijn gloednieuwe en peperduurste R9 met speciale shaft en speciale gewichtjes in de zool, die bovendien te verplaatsen zijn voor een betere balvlucht, geen pepernoot klaarmaakte.

Dat was een tegenvaller, zeg maar rustig deceptie. En ik had het kunnen weten natuurlijk. Vorig jaar kocht ik in de VS een prachtige Callaway Hyper X Driver en houten 3. Sloeg er geweldige ballen mee, maar soms ook niet. Die heb ik dus maar meteen voor een habbekrats doorverkocht aan mijn al net zo golfzieke vriend Rob Brugge die ook niet aarzelt om zichzelf van de mooiste spullen te voorzien. Hij is er gelukkig nog van overtuigd dat hij er beter door gaat spelen. Ik ben inmiddels zover dat ik van mezelf weet dat het geen donder uitmaakt waarmee je in je handen staat, maar dat het bloed gewoon kruipt waar het niet gaan kan. Naar de golfshop van Jos dus, die afgelopen week van de opbrengst van al mijn uitgaven lekker een weekje is wezen uitwaaien in de Algarve. Met in zijn tas allemaal oude, vertrouwde clubs, want Jos trapt natuurlijk niet in al dat marketinggeleuter van golffabrikanten.

Ik ga zometeen weer naar de driving range. Mét mijn nieuwe R9 met speciale shaft en speciale gewichtjes in de zool die bovendien te verplaatsen zijn voor een betere balvlucht. Hopelijk is Rob weer voor een prikje toe aan iets nieuws...