IN MEMORIAM: STAMPFEET

Drama in huize Ekhart: Stampfeet is vandaag plotseling overleden. Het goedmoedige konijn met zijn mooie grijswitte volle vacht werd vanochtend door Fleur slapjes in zijn hok aangetroffen. Fleur bracht 'm meteen naar de dierenarts bij ons in de straat die constateerde dat Stampfeet last van gasvorming had en daardoor te weinig at. Hij was ook 300 gram afgevallen, wat heel veel is voor een konijn. Hij moest blijven en dan zou het wel goed komen. Maar rond de middag kregen we een telefoontje van de dierenarts dat Stampfeet het tijdelijke met het eeuwige had verwisseld. Het viereneenhalf jaar jonge beestje had de geest gegeven. Fleur zat nog op school en wist nog van niks. Ik kreeg bericht van Marieke en ben meteen na de lunch naar huis gereden, om er te zijn als Fleur thuiskwam. Rond drie uur kwam ze thuis, samen met haar vriendin Jasmin. Vol goede moed, op weg naar de dierenarts om Stampfeet op te halen en te vertroetelen. Maar in plaats daarvan moesten we haar vertellen dat haar knuffeldier was overleden. Hartverscheurend verdriet...

Met een in doeken gewikkeld, reeds verstijfd konijntje en ruim 80 euro armer - want de dierenarts hanteert geen 'no cure no pay' - kwam Fleur thuis. Stampfeet ligt nu in zijn hok, te wachten op een waardige teraardebestelling. "Hij moet naast Pluisje", vindt Fleur. Pluisje was Fleurs eerste konijn en eigenlijk een nare klant. Bijten bij het leven en allesbehalve een knuffelkonijn. Pluisje werd te grazen genomen door een valse wijkkat en ligt in de hoek van de tuin begraven.

Nee dan Stampfeet. Zelfs ik vond het een lief dier, altijd blij als ie werd aangehaald en als was in je handen. Twee weken geleden klonk 's nachts gepiep in de tuin. Een ijselijk geluid. Ik ben altijd in de veronderstelling geweest dat konijnen geen geluid konden maken, dus ik dacht dat een kat een vogel te pakken had genomen. Maar konijnen kunnen wel degelijk hun angst uiten, zo bleek de volgende ochtend. Stampfeet bleek uit zijn hok ontsnapt en wilde 's nachts de wijde tuin verkennen. Waarschijnlijk is ook hij op een kat gestuit. De volgende ochtend vond Fleur 'm onder z'n hok, verkleumd en in shock. Maar ogenschijnlijk ongedeerd. Na een bezoekje aan de dierenarts, achterlating van 35 euro en het advies om 'm lekker warm te houden, knapte Stampfeet na een paar dagen weer op. Maar wellicht heeft hij toch meer van zichzelf moeten vergen dan wij vermoedden. En dat is hem alsnog opgebroken.

Morgen gaan we een mooi plekje voor Stampfeet uitzoeken. Met mijn nog net voor sluitingstijd gescoorde spade - "Gehard staal meneer, levenslange garantie" - graven we een graf voor Fleurs favoriete konijn en zetten we er een passend kruisje op. Stampfeet, we zullen je nooit vergeten.

DE HOLE IN ONE MET SCHAKEN: PF2 MAT!

1. e4 e5 2. Nf3 d6 3. Nc3 Nc6 4. Bb5 Bd7 5. O-O Nf6 6. d4 exd4 7. Nxd4 Ne5
8. f4 Bxb5 9. Ndxb5 Nc6 10. Re1 Nd7 11. Nd5 Rc8 12. e5 dxe5 13. fxe5 Ndxe5
14. Bf4 Bd6 15. Nxd6+ cxd6 16. c4 O-O 17. c5 Re8 18. cxd6 Qxd6 19. Nc3 Qf6
20. Rf1 Rcd8 21. Qh5 Nd3 22. Bc7 Qd4+ 23. Kh1 Nf2+ 24. Kg1 Nh3+ 25. Kh1 Qg1+
0-1


Onlangs stuurde ik het volgende mozaïekje naar mijn schaakvriend Hans Timmermans (zie diagram). Het is één van de mooiste manieren, vind ik, om iemand schaakmat te zetten. Ik speelde tegen 'glummox' uit de Verenigde Staten. Sinds de uitvinding van het internet is het heel normaal om schaakzetten uit te wisselen met spelers uit de hele wereld. Alhoewel, dat is niet geheel waar. Correspondentieschaak bestaat al sinds de posterijen, maar dit is wel een stuk relaxter en dynamischer spelen.

Ik schaak al vanaf mijn zesde jaar, toen mijn opa Ekhart mij de eerste beginselen van het spel bijbracht. Opa was een begenadigd clubschaker die tot op hoge leeftijd in het eerste van SV Breukelen speelde en zelden verloor. Helaas heb ik niet het talent van mijn opa meegekregen, maar na heel veel spelen - de laatste jaren vooral via het onvolprezen 'gameknot.com' - heb ik toch een voor mijn doen respectabele rating van boven de 1700 opgebouwd. Dan ben je een leuke club- en kroegschaker.

Maar weer even terug naar het diagram. Voor niet-schakers is dit stukje misschien niet zo interessant, maar ik zal proberen uit te leggen waarom deze stelling zo prachtig is. Even ter verduidelijking: zo'n stelling bereik je niet als je tegenstander geen fout maakt. De fout die de tegenstander maakte was dat hij op de 24ste zet niet met zijn toren mijn paard sloeg, waarna een vrijwel gelijke stand zou zijn ontstaan. Maar zo is het in vrijwel alle sporten - ja schaken is een denksport! -, uit een fout komt iets moois voort. Een memorabel doelpunt ontstaat in veel gevallen uit een voorafgaande fout van een verdediger, slechts zelden wordt schoonheid geboren uit het niets, lees: Van Bastens goal in '88 of Bergkamps pirouette in de premier league tegen de laatste man van Newcastle (nóg mooier dan die van Marco en daarom hier nog even bijgevoegd:) .

In bovenstaande stelling laat glummox mij mijn dame offeren, het ultieme schaakoffer. De dame kan alleen worden genomen door de toren, waarna het paard gracieus mat geeft op f2. Het is een bekende wending in het schaken, maar je ziet 'm maar zelden worden uitgevoerd. Het is een beetje de hole in one in golf, de bal die vanaf de middenstip in de kruising vliegt, vier opeenvolgende aces in het tennis, de blonde vrouw met de perfecte maten die precies op jóu valt in een overvol café. Allemaal zaken die mij nog nooit zijn overkomen. Begrijp je nou waarom ik schaken zo'n geweldige sport vind?