donderdag 9 april 2009

HOW LOW CAN YOU GO

'Hans, zo leuk! Ik kreeg net een aardige dame aan de deur van het Rode Kruis in Wassenaar en die kwam me een bosje bloemen brengen. Vind je dat nou niet attent? Echt een prachtig bosje!Hadden ze ook destijds moeten doen, toen je moeder zo ziek was, maar toen hebben ze haar links laten liggen.' Dit telefonische gesprek had ik afgelopen maandag met mijn 71-jarige vader die al ruim twee maanden ziek op bed ligt. Hij is te moe om uit zijn ogen te kijken, eet weinig en slaapt het liefst 24 uur per dag. Maar we hopen allebei dat ie binnenkort weer een beetje opknapt en in zijn autootje kan stappen om naar Rijswijk te rijden om zijn kleinkinderen weer even te zien in hun natuurlijke habitat.

Dinsdagmiddag word ik weer gebeld, door zijn verzorgster Nicolien. Áls mijn vader al zou opknappen, kan hij niet in zijn Opel stappen om naar me toe te komen, want die 'aardige dame van het Rode Kruis bleek niets minder dan een smerige dievegge die onder de camouflage van een bos bloemen mijn vaders portefeuille heeft gestolen met daarin een paar honderd euro, zijn pasjes en zijn rijbewijs. Natuurlijk, dit soort berichten lees je dagelijks in de krant. Niets bijzonders. Maar als het je overkomt, als het je eigen, zieke vader overkomt, dan overvalt je een witte woede, een gevoel van haat en zou je de dader het liefst met 100 kilometer per uur op de voorbumper nemen. Van een Jeep met ordinaire bullbar, want die komen er extra beroerd uit in onderzoeken naar botsingen met voetgangers.

Hoe ze erachter is gekomen dat mijn vader ziek is en nauwelijks mobiel? Geen idee. Mensen praten, je vangt eens wat op. Maar dat je dan vervolgens naar de bloemist gaat om een bloemetje uit te zoeken om je daarmee toegang tot zijn huis te verschaffen, dat is listig laag. Ze had nog beter stiekem in kunnen breken. Want het ergste is namelijk niet dat pa 300 euro kwijt is, of zijn pasje en zijn rijbewijs. Het allerergste is dat die vrouw zijn vertrouwen in mensen een enorme knauw heeft gegeven. Zo zonde, want dat is één van mijn vaders mooie eigenschappen: hij gelooft dat mensen in wezen goed zijn. En dat geloof is, in elk geval op dit moment, verdwenen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten