47

Over anderhalf uur word ik 47 jaar. Dan ben je al een paar jaar over the hill, op de terugweg, aan het afbouwen, op weg naar een pensioen dat waarschijnlijk zo'n twintig jaar vanaf nu in zal gaan. Als het niet later is, want de gevolgen van de crisis zijn niet of nauwelijks te overzien, de AOW is nu al onbetaalbaar en er komen zo veel oudjes bij - door die fantastische gezondheidszorg, glashelder kraanwater en dagelijks een gezonde portie vitaminen afkomstig van verse groenten en fruit - dat de datum om te stoppen met werken alleen maar op zal lopen. Maar dit terzijde. 47 jaar is een leeftijd van niks. Een opstapje naar de vijftig, die leeftijd die echt het einde van een tijdperk betekent, een definitief keerpunt, waarvandaan je niet meer kunt terugkeren naar je jeugd. Dus heb ik nog drie jaar om mijn jeugd zo nu en dan terug te halen in mijn herinnering en me daarnaar te gedragen. Maar hoe doe je dat? Als je op het voetbalveld merkt dat elk sprintje met gevaar voor lijf en leden wordt ingezet. Dat je Elo-rating op het schaakbord niet meer stijgt, dat je bij het skien met knikkende knieen boven aan de berg staat, dat je kinderen actief zijn op sociale netwerken waarvan je nog nooit hebt gehoord of waarvan je deel uitmaakt zonder dat je er gebruik van maakt. Ja, ik Twitter en ik zit op Hyves, maar ik heb eigenlijk weinig gevoel bij deze nieuwe netwerken. Zo lees ik nog elke morgen drie kranten, heel erg jaren tachtig. En speel ik nog wel eens een van mijn meer dan 200 cassettebandjes af in mijn klassieke auto - ook erg midlife crisis - die alleen al vanwege die oude Blaupunkt cassetterecorder Oslo goud waard is. Pasgeleden zag mijn jongste dochter me in de weer met een LP, ik meen van ELO - Out of the Blue - en ze wist absoluut niet wat die zwarte plaat was. Erg geinteresseerd was ze overigens ook niet, ze was veel te druk met haar Wii.
Genoeg. Dit is ook een teken van ouderdom, teruggrijpen op de dingen van toen, die voorbij zijn en in retrospectief altijd worden voorzien van een vernisje. Morgen ben ik 47. En ga ik om 9.30 uur naar DHL om daar op een half veld, sprintjes te trekken en achter een bal aan te hollen met dertien andere middelbare kerels. En reken maar dat het er fanatiek aan toe zal gaan en dat we er na afloop een paar op nemen en schitterende acties in herinnering brengen die met elk biertje meer glans krijgen.

NASCHRIFT: We zijn inmiddels een week verder en ik loop strompelend rond. Bovenstaande tekst bleek zondag o zo waar: eerst scoorde ik drie doelpunten - op mijn verjaardag, wát een cadeau is dat! - waarbij ik mijn fitte voetbaljaren herbeleefde, waarna ik bij een bijna zeker vierde doelpunt een zweepslag in mijn kuit opliep. Einde oefening en hard met mijn neus op een 47-jarig feit gedrukt!