Drama in huize Ekhart: Stampfeet is vandaag plotseling overleden. Het goedmoedige konijn met zijn mooie grijswitte volle vacht werd vanochtend door Fleur slapjes in zijn hok aangetroffen. Fleur bracht 'm meteen naar de dierenarts bij ons in de straat die constateerde dat Stampfeet last van gasvorming had en daardoor te weinig at. Hij was ook 300 gram afgevallen, wat heel veel is voor een konijn. Hij moest blijven en dan zou het wel goed komen. Maar rond de middag kregen we een telefoontje van de dierenarts dat Stampfeet het tijdelijke met het eeuwige had verwisseld. Het viereneenhalf jaar jonge beestje had de geest gegeven. Fleur zat nog op school en wist nog van niks. Ik kreeg bericht van Marieke en ben meteen na de lunch naar huis gereden, om er te zijn als Fleur thuiskwam. Rond drie uur kwam ze thuis, samen met haar vriendin Jasmin. Vol goede moed, op weg naar de dierenarts om Stampfeet op te halen en te vertroetelen. Maar in plaats daarvan moesten we haar vertellen dat haar knuffeldier was overleden. Hartverscheurend verdriet...
Met een in doeken gewikkeld, reeds verstijfd konijntje en ruim 80 euro armer - want de dierenarts hanteert geen 'no cure no pay' - kwam Fleur thuis. Stampfeet ligt nu in zijn hok, te wachten op een waardige teraardebestelling. "Hij moet naast Pluisje", vindt Fleur. Pluisje was Fleurs eerste konijn en eigenlijk een nare klant. Bijten bij het leven en allesbehalve een knuffelkonijn. Pluisje werd te grazen genomen door een valse wijkkat en ligt in de hoek van de tuin begraven.
Nee dan Stampfeet. Zelfs ik vond het een lief dier, altijd blij als ie werd aangehaald en als was in je handen. Twee weken geleden klonk 's nachts gepiep in de tuin. Een ijselijk geluid. Ik ben altijd in de veronderstelling geweest dat konijnen geen geluid konden maken, dus ik dacht dat een kat een vogel te pakken had genomen. Maar konijnen kunnen wel degelijk hun angst uiten, zo bleek de volgende ochtend. Stampfeet bleek uit zijn hok ontsnapt en wilde 's nachts de wijde tuin verkennen. Waarschijnlijk is ook hij op een kat gestuit. De volgende ochtend vond Fleur 'm onder z'n hok, verkleumd en in shock. Maar ogenschijnlijk ongedeerd. Na een bezoekje aan de dierenarts, achterlating van 35 euro en het advies om 'm lekker warm te houden, knapte Stampfeet na een paar dagen weer op. Maar wellicht heeft hij toch meer van zichzelf moeten vergen dan wij vermoedden. En dat is hem alsnog opgebroken.
Morgen gaan we een mooi plekje voor Stampfeet uitzoeken. Met mijn nog net voor sluitingstijd gescoorde spade - "Gehard staal meneer, levenslange garantie" - graven we een graf voor Fleurs favoriete konijn en zetten we er een passend kruisje op. Stampfeet, we zullen je nooit vergeten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Wat een zielig einde van stampfeet. Ik leef helemaal mee met Fleur. Met alle Ekkies natuurlijjk, want een huisdier heb je nooit alleen.
BeantwoordenVerwijderenWij hebben geen huisdieren. Dus ook geen dierenverdriet. Dat scheelt weer. Aan de andere kant leren de kinderen van het overlijden van dieren natuurlijk wel weer met hun verdriet om te gaan. Handig voor later. Maar daar hebben ze nu niks aan. Ik geef de voorkeur aan goudvissen. Konijnen zijn me te lief.