In een eerder bericht stond ik me erop voor dat ik inmiddels een wellevende supporter ben geworden bij de wedstrijden van mijn sportende kinderen. Louter positieve aanmoedigingen komen van mijn lippen, ' Accepteren jongens!' als de scheidsrechter een enorme blunder maakt, ik accepteer het dat ouders van kinderen van de tegenpartij zich negatief uitlaten over de prestaties van onze kinderen, ik... heb me weer eens enorm laten gaan afgelopen zaterdag. Mea culpa, mea culpa maxima. Waren er verzachtende omstandigheden? Nou, eigenlijk, ja best wel. Laat ik er eens een paar op een rijtje zetten.
Concordia D3 speelde een cruciale pot tegen Duindorp D1. Cruciaal? Ja! Want het ging om de eerste plaats in de belangwekkende D-pupillen 4e klasse 09. Een kraker van jawelste, waarnaar al weken werd uitgezien door ouders en kinderen. En ook met een beetje vrees. Want van andere teams hadden we al vernomen dat Duindorp vrij fysiek voetbalt en minimaal 3 C-dispensatiespelers opstelt. Bij het betreden van het veld, zaterdagmorgen rond half negen, zagen de Concordia-ouders al dat het een zware ochtend ging worden voor onze koters. Tegen de boomlange Duindorpers staken onze titanen wat schriel af. Zelfs Jarmo, onze laatste mannetjesputter, was nog een kop kleiner dan de meeste Duindorpers. En na de aftrap was het al snel duidelijk dat Concordia behoorlijk geïntimideerd opkeek naar de tegenstander. Er werd slapjes gevoetbald en om de haverklap lagen spelers van Concordia in de kreukels op het veld om door Sander of Duurt met de magische waterzak te worden opgelapt. Elke bal werd door de Duindorpers met lange halen naar voren getrapt naar de Duindorpse spits, een uit de kluiten gewassen kerel die in zijn jonge leven waarschijnlijk al veel te veel hormoonvlees had genuttigd. En die na afloop van de wedstrijd gewoon in zijn eigen auto naar huis zou rijden. We gingen met 0-2 rusten.
Door het fysieke spel, de verbale kwaliteiten van de Duindorp-keeper en het doorlopende geschreeuw van de Duindorpcoach werd de stemming er in en rond het veld niet beter op. Toen na rust de 0-3 werd gescoord, had ik niet het idee dat het nog goed zou komen. Maar zoals altijd is de bal rond en begon Concordia plotseling zonder schroom te voetballen. En dat kunnen ze als de beste. Er werd nog louter op vijandelijke helft gevoetbald en door de stuwende kracht van het middenveld met een glansrol voor Kasper, de jongste onverschrokkene van de D3, scoorde Reinout eerst 1-3 en vervolgens uit een scrimmage 2-3. Duindorp stond op het punt van omvallen. Dat noopte de vijandelijke grensrechter - ja, inmiddels vijandelijk! - tot overmatig vlaggen, tot grote ergernis van het toegestroomde publiek. En na het zoveelste spelbedervende, vetonterechte vlagsignaal, waarop scheidsrechter Leon alleen maar kon affluiten en zo een vrije doortocht naar het Duindorpdoel teniet deed, ontglipte mij spontaan de titel van dit stukje. 'HUFTER!!!!' riep ik over de velden naar de onsportieveling die een eerlijke krachtmeting tussen twee voetballende tegenpolen eigenhandig de das omdeed. Nadat mij deze welgemeende aanspreektitel was ontglipt, pakte ik schielings en beschaamd mijn boeltje bijeen en ging mokkend in de kantine bij de vader van Kasper zitten, die het allemaal ook niet meer kon aanzien. Een zelfopgelegde verbanning, daar zit je met je goeie gedrag, Postbus 51-spotjes en advies van Jan ten spijt. Leon, nogmaals sorry, het was ongepast. Voor de boeken: het werd uiteindelijk nog 2-4 en we staan nu tweede.
Komende zaterdag nieuwe ronde, nieuwe kansen. Lekker uit tegen Duindorp D1, spelen om de eerste plaats. Kanjers van de D3, heel veel succes daar! Ga lekker voetballen en vergeet al die opgewonden ouders langs de kant. Ik sta komende zaterdag bij mijn dochter Marije langs de lijn die de hockeyderby tegen Cartouche moet spelen. 'Hup Marije, hup RHC, zet 'm op meiden!' En ik zal het niet te hard schreeuwen.
