VROUWENVOETBAL

Van te voren werd door de commentator al gewaarschuwd: vergelijk dit voetbal niet met het 'gewone' voetbal, die vergelijking gaat volledig mank. Gelukkig dat we dat vooraf te horen kregen, want anders hadden we geen leuke avond gehad. Vrouwenvoetbal is een totaal ander spelletje. Zo misten we de gemene overtredingen, het gezeik tegen de scheidsrechter, het gebrek aan onderling respect, het tijdrekken en de voetbalmaniertjes, zoals even doorlopen op een tegenstander als de bal al lang weg is onder het motto: even laten zien dat met mij niet valt te sollen. Wat we nog meer misten was zuivere passing, voetbalvernuft, mooie individuele acties, schoten op doel en mandekking (al kwam er in de tweede helft een Engelse speelster in het veld waarop ik graag een seksetest had willen laten uitvoeren).

Al met al was de wedstrijd van 'onze' dames tegen hun Engelse opponentes het aanzien meer waard dan de meer dan waardeloze pot voetbal van hun mannelijke evenknieën tegen het nietige Japan. De enige emotie in díe wedstrijd kwam voort uit de schandalige overtredingen van De Jong, maar vooral van Sneijder. Gelukkig straft God niet altijd meteen, maar wil hij zo nu en dan ook een helftje wachten.

Uiteindelijk wonnen de Britsen vier minuten voor sluitingstijd. En dat was terecht. Want hoe ver onze vrouwen ook zijn gekomen, met hun spelopvatting verdienden ze zeker geen finaleplaats. Het hád overigens wel gekund. De Italianen zijn immers ook al tig keer wereldkampioen geworden met een speelstijl die heel Europa decennia lang heeft geërgerd (behalve de Italianen zelf). Negentig minuten aanvallen om in blessuretijd een luizige countergoal tegen te krijgen, daar word je niet blij van. Groots resultaat, rampzalig kijkspel. Laten we wel wezen, zo speelden onze Nederlandse dames ook. En hoewel het resultaat veel vergoedde, zal ik volgende keer niet meer kijken naar als ze wederom hun kuttenaccio spelen.