WE ZIJN DOOR!

Oranje gaat door naar de volgende ronde, daar is geen twijfel over mogelijk. En wie toch nog mocht twijfelen, die moet dan te rade gaan bij Castrol. Dit oliemerk houdt al tien jaar tal van gegevens bij over alle nationale ploegen en combineert die zodanig dat ploegen vergelijkbaar worden. Al heb ik altijd geleerd dat resultaten uit het verleden geen kans bieden voor de toekomst. Maar in dit speciale geval ben ik bereid die twijfels overboord te zetten. Probeer 'm zelf maar uit!

DAT ZOUDEN MEER BEDRIJVEN MOETEN DOEN

Soms lees je een artikel en denk je, dat zouden meer mensen/bedrijven moeten doen. Bij NewsLab hebben we de traditie dat we jaarlijks met de collega's een stedentrip maken naar een Europese hoofdstad. Dat zijn uitstapjes waar lang naar wordt uitgekeken en lang over wordt nagepraat. Dit tripje komt ook altijd ter sprake bij sollicitatiegesprekken. Het is geen ritueel, waarvan sprake is in bijgevoegd artikel, maar zorgt wel voor saamhorigheid en een goed gevoel over het bedrijf.

In bijgevoegd artikel uit MT - http://epaper.mt.nl/14124?issueid=689914#42 - kun je lezen hoe Amerikaanse ondernemingen bepaalde rituelen hebben die onderdeel vormen van de bedrijfscultuur. En die een grote impact hebben op de trouw die medewerkers voelen voor hun bedrijf. Wellicht is het goed eens na te denken over het inbouwen van rituelen, passend bij het bedrijf of inspelend op de gewenste bedrijfscultuur, die bijdragen aan medewerkersloyaliteit en de interne trots op de eigen onderneming. Ik vond de voorbeelden - vaak heel simpel - inspirerend genoeg om je dit artikel aan te bevelen.

IN MEMORIAM: STAMPFEET

Drama in huize Ekhart: Stampfeet is vandaag plotseling overleden. Het goedmoedige konijn met zijn mooie grijswitte volle vacht werd vanochtend door Fleur slapjes in zijn hok aangetroffen. Fleur bracht 'm meteen naar de dierenarts bij ons in de straat die constateerde dat Stampfeet last van gasvorming had en daardoor te weinig at. Hij was ook 300 gram afgevallen, wat heel veel is voor een konijn. Hij moest blijven en dan zou het wel goed komen. Maar rond de middag kregen we een telefoontje van de dierenarts dat Stampfeet het tijdelijke met het eeuwige had verwisseld. Het viereneenhalf jaar jonge beestje had de geest gegeven. Fleur zat nog op school en wist nog van niks. Ik kreeg bericht van Marieke en ben meteen na de lunch naar huis gereden, om er te zijn als Fleur thuiskwam. Rond drie uur kwam ze thuis, samen met haar vriendin Jasmin. Vol goede moed, op weg naar de dierenarts om Stampfeet op te halen en te vertroetelen. Maar in plaats daarvan moesten we haar vertellen dat haar knuffeldier was overleden. Hartverscheurend verdriet...

Met een in doeken gewikkeld, reeds verstijfd konijntje en ruim 80 euro armer - want de dierenarts hanteert geen 'no cure no pay' - kwam Fleur thuis. Stampfeet ligt nu in zijn hok, te wachten op een waardige teraardebestelling. "Hij moet naast Pluisje", vindt Fleur. Pluisje was Fleurs eerste konijn en eigenlijk een nare klant. Bijten bij het leven en allesbehalve een knuffelkonijn. Pluisje werd te grazen genomen door een valse wijkkat en ligt in de hoek van de tuin begraven.

Nee dan Stampfeet. Zelfs ik vond het een lief dier, altijd blij als ie werd aangehaald en als was in je handen. Twee weken geleden klonk 's nachts gepiep in de tuin. Een ijselijk geluid. Ik ben altijd in de veronderstelling geweest dat konijnen geen geluid konden maken, dus ik dacht dat een kat een vogel te pakken had genomen. Maar konijnen kunnen wel degelijk hun angst uiten, zo bleek de volgende ochtend. Stampfeet bleek uit zijn hok ontsnapt en wilde 's nachts de wijde tuin verkennen. Waarschijnlijk is ook hij op een kat gestuit. De volgende ochtend vond Fleur 'm onder z'n hok, verkleumd en in shock. Maar ogenschijnlijk ongedeerd. Na een bezoekje aan de dierenarts, achterlating van 35 euro en het advies om 'm lekker warm te houden, knapte Stampfeet na een paar dagen weer op. Maar wellicht heeft hij toch meer van zichzelf moeten vergen dan wij vermoedden. En dat is hem alsnog opgebroken.

Morgen gaan we een mooi plekje voor Stampfeet uitzoeken. Met mijn nog net voor sluitingstijd gescoorde spade - "Gehard staal meneer, levenslange garantie" - graven we een graf voor Fleurs favoriete konijn en zetten we er een passend kruisje op. Stampfeet, we zullen je nooit vergeten.

DE HOLE IN ONE MET SCHAKEN: PF2 MAT!

1. e4 e5 2. Nf3 d6 3. Nc3 Nc6 4. Bb5 Bd7 5. O-O Nf6 6. d4 exd4 7. Nxd4 Ne5
8. f4 Bxb5 9. Ndxb5 Nc6 10. Re1 Nd7 11. Nd5 Rc8 12. e5 dxe5 13. fxe5 Ndxe5
14. Bf4 Bd6 15. Nxd6+ cxd6 16. c4 O-O 17. c5 Re8 18. cxd6 Qxd6 19. Nc3 Qf6
20. Rf1 Rcd8 21. Qh5 Nd3 22. Bc7 Qd4+ 23. Kh1 Nf2+ 24. Kg1 Nh3+ 25. Kh1 Qg1+
0-1


Onlangs stuurde ik het volgende mozaïekje naar mijn schaakvriend Hans Timmermans (zie diagram). Het is één van de mooiste manieren, vind ik, om iemand schaakmat te zetten. Ik speelde tegen 'glummox' uit de Verenigde Staten. Sinds de uitvinding van het internet is het heel normaal om schaakzetten uit te wisselen met spelers uit de hele wereld. Alhoewel, dat is niet geheel waar. Correspondentieschaak bestaat al sinds de posterijen, maar dit is wel een stuk relaxter en dynamischer spelen.

Ik schaak al vanaf mijn zesde jaar, toen mijn opa Ekhart mij de eerste beginselen van het spel bijbracht. Opa was een begenadigd clubschaker die tot op hoge leeftijd in het eerste van SV Breukelen speelde en zelden verloor. Helaas heb ik niet het talent van mijn opa meegekregen, maar na heel veel spelen - de laatste jaren vooral via het onvolprezen 'gameknot.com' - heb ik toch een voor mijn doen respectabele rating van boven de 1700 opgebouwd. Dan ben je een leuke club- en kroegschaker.

Maar weer even terug naar het diagram. Voor niet-schakers is dit stukje misschien niet zo interessant, maar ik zal proberen uit te leggen waarom deze stelling zo prachtig is. Even ter verduidelijking: zo'n stelling bereik je niet als je tegenstander geen fout maakt. De fout die de tegenstander maakte was dat hij op de 24ste zet niet met zijn toren mijn paard sloeg, waarna een vrijwel gelijke stand zou zijn ontstaan. Maar zo is het in vrijwel alle sporten - ja schaken is een denksport! -, uit een fout komt iets moois voort. Een memorabel doelpunt ontstaat in veel gevallen uit een voorafgaande fout van een verdediger, slechts zelden wordt schoonheid geboren uit het niets, lees: Van Bastens goal in '88 of Bergkamps pirouette in de premier league tegen de laatste man van Newcastle (nóg mooier dan die van Marco en daarom hier nog even bijgevoegd:) .

In bovenstaande stelling laat glummox mij mijn dame offeren, het ultieme schaakoffer. De dame kan alleen worden genomen door de toren, waarna het paard gracieus mat geeft op f2. Het is een bekende wending in het schaken, maar je ziet 'm maar zelden worden uitgevoerd. Het is een beetje de hole in one in golf, de bal die vanaf de middenstip in de kruising vliegt, vier opeenvolgende aces in het tennis, de blonde vrouw met de perfecte maten die precies op jóu valt in een overvol café. Allemaal zaken die mij nog nooit zijn overkomen. Begrijp je nou waarom ik schaken zo'n geweldige sport vind?

MIJN NIEUWE DRIVER

Golf is alleen al vanwege alle gadgets een geweldige sport (of hobby zoals niet golfers zullen zeggen). Waar je met voetbal met twee schoenen, broekje, sokken en shirt al een heel eind komt of met hockey met een stokkie, heb je bij het golfen maar liefst 13 clubs (nietgolfers zeggen stokken), een putter, een tas, ballen, tees, een handdoekje om de modder van je bal te vegen, een pitchmarker, een trolley en ibuprofen tegen de rugpijn nodig. Vooral die stokken zijn moneyburners. Je kunt het zo duur maken als je wilt: zoals Hans Timmermans' eerste clubs, een heuse Aldi-set waarbij je moet uitkijken dat de koppen niet van je shaft afvliegen of peperdure forged irons en berrylium houten die samen zo 2000 euro kosten. Ik golf nu zelf een jaar of veertien en ben volledig ingepakt door de marketingtaal van golfsetfabrikanten. Als er weer iets nieuws op de markt komt, bijvoorbeeld een driver met een epoxy-geharst slagvlak van gedroogde kangaroevoorhuid, dan ben ik de eerste die m op de drivingrange gaat uitproberen. Álles voor een lagere handicap!

Zo heb ik me onlangs weer eens flink laten gaan. Na een oefensessie op de range met highspeed camerabeeld en radargestuurde balvluchtmeetapparatuur heb ik een nieuwe driver gekocht. Voor de kenners: de Taylor Made R9 met speciale shaft en speciale gewichtjes in de zool die bovendien te verplaatsen zijn voor een betere balvlucht. Het moet gezegd, met de R9 sloeg ik geweldige ballen, beter, dacht ik, dan met mijn oude driver. Maar eergisteren sloeg ik weer eens met mijn oude vertrouwde Taylor Made Burner en haalde ik moeiteloos het achterste net van de driving range, terwijl ik met mijn gloednieuwe en peperduurste R9 met speciale shaft en speciale gewichtjes in de zool, die bovendien te verplaatsen zijn voor een betere balvlucht, geen pepernoot klaarmaakte.

Dat was een tegenvaller, zeg maar rustig deceptie. En ik had het kunnen weten natuurlijk. Vorig jaar kocht ik in de VS een prachtige Callaway Hyper X Driver en houten 3. Sloeg er geweldige ballen mee, maar soms ook niet. Die heb ik dus maar meteen voor een habbekrats doorverkocht aan mijn al net zo golfzieke vriend Rob Brugge die ook niet aarzelt om zichzelf van de mooiste spullen te voorzien. Hij is er gelukkig nog van overtuigd dat hij er beter door gaat spelen. Ik ben inmiddels zover dat ik van mezelf weet dat het geen donder uitmaakt waarmee je in je handen staat, maar dat het bloed gewoon kruipt waar het niet gaan kan. Naar de golfshop van Jos dus, die afgelopen week van de opbrengst van al mijn uitgaven lekker een weekje is wezen uitwaaien in de Algarve. Met in zijn tas allemaal oude, vertrouwde clubs, want Jos trapt natuurlijk niet in al dat marketinggeleuter van golffabrikanten.

Ik ga zometeen weer naar de driving range. Mét mijn nieuwe R9 met speciale shaft en speciale gewichtjes in de zool die bovendien te verplaatsen zijn voor een betere balvlucht. Hopelijk is Rob weer voor een prikje toe aan iets nieuws...

47

Over anderhalf uur word ik 47 jaar. Dan ben je al een paar jaar over the hill, op de terugweg, aan het afbouwen, op weg naar een pensioen dat waarschijnlijk zo'n twintig jaar vanaf nu in zal gaan. Als het niet later is, want de gevolgen van de crisis zijn niet of nauwelijks te overzien, de AOW is nu al onbetaalbaar en er komen zo veel oudjes bij - door die fantastische gezondheidszorg, glashelder kraanwater en dagelijks een gezonde portie vitaminen afkomstig van verse groenten en fruit - dat de datum om te stoppen met werken alleen maar op zal lopen. Maar dit terzijde. 47 jaar is een leeftijd van niks. Een opstapje naar de vijftig, die leeftijd die echt het einde van een tijdperk betekent, een definitief keerpunt, waarvandaan je niet meer kunt terugkeren naar je jeugd. Dus heb ik nog drie jaar om mijn jeugd zo nu en dan terug te halen in mijn herinnering en me daarnaar te gedragen. Maar hoe doe je dat? Als je op het voetbalveld merkt dat elk sprintje met gevaar voor lijf en leden wordt ingezet. Dat je Elo-rating op het schaakbord niet meer stijgt, dat je bij het skien met knikkende knieen boven aan de berg staat, dat je kinderen actief zijn op sociale netwerken waarvan je nog nooit hebt gehoord of waarvan je deel uitmaakt zonder dat je er gebruik van maakt. Ja, ik Twitter en ik zit op Hyves, maar ik heb eigenlijk weinig gevoel bij deze nieuwe netwerken. Zo lees ik nog elke morgen drie kranten, heel erg jaren tachtig. En speel ik nog wel eens een van mijn meer dan 200 cassettebandjes af in mijn klassieke auto - ook erg midlife crisis - die alleen al vanwege die oude Blaupunkt cassetterecorder Oslo goud waard is. Pasgeleden zag mijn jongste dochter me in de weer met een LP, ik meen van ELO - Out of the Blue - en ze wist absoluut niet wat die zwarte plaat was. Erg geinteresseerd was ze overigens ook niet, ze was veel te druk met haar Wii.
Genoeg. Dit is ook een teken van ouderdom, teruggrijpen op de dingen van toen, die voorbij zijn en in retrospectief altijd worden voorzien van een vernisje. Morgen ben ik 47. En ga ik om 9.30 uur naar DHL om daar op een half veld, sprintjes te trekken en achter een bal aan te hollen met dertien andere middelbare kerels. En reken maar dat het er fanatiek aan toe zal gaan en dat we er na afloop een paar op nemen en schitterende acties in herinnering brengen die met elk biertje meer glans krijgen.

NASCHRIFT: We zijn inmiddels een week verder en ik loop strompelend rond. Bovenstaande tekst bleek zondag o zo waar: eerst scoorde ik drie doelpunten - op mijn verjaardag, wát een cadeau is dat! - waarbij ik mijn fitte voetbaljaren herbeleefde, waarna ik bij een bijna zeker vierde doelpunt een zweepslag in mijn kuit opliep. Einde oefening en hard met mijn neus op een 47-jarig feit gedrukt!

FINEST MOMENT

Ooit, in een ver verleden, heb ik eens een doelpunt gemaakt vanaf de aftrap. Dat was in één van de verloren wedstrijden tegen onze Engelse vrienden. We kwamen 1-0 achter, de Engelsen liepen juichend naar eigen helft, samen met Fred van der Peet moest ik aftrappen. De keeper - 'Oz'- stond druk te gebaren naar zijn laatste man dat ze er fel bovenop moesten zitten, de voorsprong moesten vasthouden en dat ze geconcentreerd moesten blijven. Hij deed die mededeling op de rand van zijn eigen zestien en stond dus te ver voor zijn goal. In een vlaag van overmoed siste ik tegen Fred dat hij snel de aftrap moest nemen, waarna ik met een goedgerichte trap de bal over de verbijsterde Oz in de lege goal schoot: 1-1. Uiteindelijk verloren we natuurlijk wel, want er zijn regels die geëerbiedigd moeten worden: Concordia Old Boys heeft tot op heden nog nooit een puntje behaald op vreemde bodem (wat volgend jaar overigens afgelopen is!)
Hoe kom ik op mijn 'finest moment'? Ik zag op YouTube een filmpje wat je zeker even moet bekijken en moest natuurlijk terugdenken aan dat moment in Halifax, 8 jaar geleden. Zie hier http://www.youtube.com/watch?v=nAzzGtT2t9I het mooiste moment voor de centrale middenvelder van Jong Rusland. In high res, dus have fun!